มุสลิมทุกคนใช้ชีวิตอยู่บนครรลองของอิสลามตั้งแต่เกิด ยึดถือทั้งบทบัญญัติและการปฏิบัติ และเกิดมาพร้อมกับการศรัทธาในพระเจ้า แต่มีเหตุผลและที่มาที่ต่างๆกันที่มุสลิมทำการเคารพภักดี (อิบาดะฮ์) ต่อพระองค์อัลลอฮ์ บ้างก็ทำตามบรรพบุรุษ บ้างก็ทำเพราะอยากได้บุญหรือสรวงสวรรค์ บ้างก็ทำเพราะกลัวการลงโทษจากพระองค์ บ้างก็ทำเพราะกลัวสิ่งเลวร้ายจะเกิดในชีวิต บ้างก็ทำเพราะกลัวไฟนรก มีน้อยคนมากที่จะทำการเคารพภักดีต่อพระองค์เนื่องจากความรักความผูกพันที่อยากจะใกล้ชิดกับพระองค์
แต่ท่ามกลางบรรดาการเคารพภักดีต่อพระผู้เป็นเจ้าทั้งหมด สิ่งที่มีความสมบูรณ์และงดงามที่สุดก็คือ การเคารพภักดีที่กระทำโดยเกิดจากความรัก ความผูกพันที่มีต่อพระองค์ และด้วยใจที่สรรเสริญและขอบคุณต่อความโปรดปรานต่างๆของพระองค์ ไม่ใช่การเคารพภักดีที่ทำด้วยความกระหายอยากได้ในสรวงสวรรค์ หรือเกิดจากความหวาดกลัวไฟนรก หรือ ทำตามบรรพบุรุษ หรือเนื่องจากเหตุผลอื่นๆ สามารถกล่าวได้ว่าการเคารพภักดีต่อพระผู้เป็นเจ้าที่มีความสมบูรณ์มากกว่า คือ การเคารพภักดีที่เกิดจากความรักและความผูกพัน มิใช่เกิดขึ้นเพราะหน้าที่ที่กำหนดให้ทำอย่างเดียว
การทำหน้าที่นั้นสำคัญอยู่แล้ว แต่การด้วยความรักความผูกพันนั้นสำคัญยิ่งกว่า เพราะเป็นการกระทำของผู้ที่มีชีวิตไม่ใช่เป็นการกระทำของหุ่นยนต์ เพราะหุ่นยนต์จะทำตามหน้าที่ที่มันถูกกำหนดให้มาเท่านั้น ไร้ซึ่งจิตวิญญาณ ความรักและผูกพันต่อผู้ที่สร้างมันมา เพราะฉนั้นจงอย่าทำการเคารพภักดีต่อพระองค์อย่างหุ่นยนต์ แต่จงทำการเคารพภักดีอย่างผู้ที่มีจิตวิญญาณแห่งความรักความผูกพันต่อพระองค์
ท่านอิมามอะลี(อ) ได้กล่าวไว้ในเรื่องนี้ว่า “ชนกลุ่มหนึ่งทำการเคารพภักดีต่ออัลลอฮ์ อันเกิดจากความมุ่งหวัง (ในสรวงสวรรค์) นั่นคือการเคารพภักดีของพวกพ่อค้า และชนกลุ่มหนึ่งทำการเคารพภักดีต่ออัลลอฮ์ อันเกิดจากความหวาดกลัว(ต่อนรก) นั่นคือ การเคารพภักดีของพวกข้าทาส และชนอีกกลุ่มหนึ่งทำการเคารพภักดีต่ออัลลอฮ์ เพื่อการขอบคุณ (ในความโปรดปรานต่างๆของพระองค์) นั่นคือการเคารพภักดีของอสรชน”
โดย มัรยัมกุบรอ
