วันหนึ่งดอกไม้ที่มีสีสวยงดงามและดอกไม้ที่มีกลิ่นหอมกรุ่น ซึ่งมีสีสันเป็นที่น่าดึงดูดใจ ได้เจอกับไข่มุขซึ่งอาศัยอยู่ไกลในก้นบึ้งของมหาสมุทร ไข่มุขนี้ไม่มีคุณสมบัติที่เหมือนกับดอกไม้ดังที่กล่าวมาสักอย่างเดียว ทั้งสองฝ่ายเพิ่งได้ทำความรู้จักกัน
ดอกไม้ กล่าวว่า ครอบครัวเราเป็นครอบครัวใหญ่ เรามีหลายพันธ์เช่น ดอกกุหลาบบ้าง ดอกเดซี่บ้าง ทั้งหมดนี้ก็เป็นสมาชิกครอบครัวเดียวกับเรา และยังมีสายพันธ์อื่นๆอีกมากมายนับไม่ถ้วน แต่ละชนิดมีกลิ่นหอมและลักษณะเฉพาะตามชนิดของมัน ในทันใดนั้น ความโศกเศร้าเล็กน้อยก็ปรากฏอยู่บนใบหน้าของดอกไม้
ไข่มุขจึงถามว่า จากที่เธอกล่าวมาก็ไม่เห็นมีอะไรน่าเศร้านี่ แล้วทำไมเธอจึงดูกังวลจังเลย
ดอกไม้ทั้งสองจึงกล่าวต่อว่า มนุษย์นะสิ ทำกับพวกเราแบบไม่ถนุถนอมเลย เขามองข้ามความสำคัญของพวกเรา พวกเขาเอาเราไปปลูกไม่ใช่เพราะเห็นแก่เราแต่ปลูกเพียงเพื่อต้องการจะเชยชมความหอมและความงดงามของเราเท่านั้น เมื่อเราหมดความหอมและความสวยงามแล้ว พวกเขาก็ทิ้งตามข้างทางหรือทิ้งในถังขยะ
ดอกไม้ทั้งสองถอนหายใจและพูดกับไข่มุขว่า เล่าเกี่ยวกับชีวิตของเธอให้เราฟังบ้างซิ เธออยู่ที่ไหน และรู้สึกอย่างไร ที่เธอต้องถูกฝังอยู่ใต้ท้องทะเลเช่นนั้น
ไข่มุขตอบว่า ถึงแม้ว่าฉันจะไม่มีสีสันและกลิ่นอันหอมหวานเหมือนพวกเธอ ในความคิดมนุษย์ฉันก็ยังมีค่าล้ำเลิศอยู่เสมอ พวกเขาจะทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เพื่อจะให้ได้ฉันมา พวกเขาต้องออกเดินทางเป็นระยะยาวนานเพื่อไปตามหาฉัน ดำลึกลงไปยังก้นทะเลเพื่อไปหาฉัน เธอคงจะประหลาดใจซินะถ้ารู้ว่า ฉันอยู่ลึกมากแค่ไหนความงดงามและกลิ่นหอมของฉันก็จะมีมากขึ้นเท่านั้น
ที่เล่ามานั้นคือคุณค่าของฉันในความคิดของมนุษย์ ฉันอาศัยอยู่ในหอยที่แข็งแรง ฝังลึกอยู่ในที่มืดของท้องทะเล ไม่ว่าอย่างไรก็ตามฉันก็ภูมิใจและมีความสุขที่ได้อยู่ในที่ที่ปลอดภัย ห่างไกลจากมือที่ชอบทำลายและก่อกวน และมนุษย์ก็ยังคงมองฉันว่าเป็นสิ่งที่มีคุณค่าสูงสุดในสายตาของพวกเขา
ดอกไม้ เป็นสัญลักษณ์ของผู้หญิงที่ไม่สวมฮิญาบ อวดความงามของตัวเองให้ผู้อื่นเชยชม
ไข่มุข เป็นสัญลักษณ์ของผู้หญิงที่สวมฮิญาบ รักษาคุณค่าความงามเอาไว้ภายใต้ฮิญาบ
โดย อะฮ์ลุลบัยต์คิดส์
