ชายคนหนึ่งมีลูกชายอยู่สี่คน เขาต้องการสอนลูกๆ ของเขาว่าอย่าตัดสินอะไรเร็วเกินไป ดังนั้นเขาจึงสั่งให้ลูกชายแต่ละคนของเขาออกเดินทางเพื่อไปดูต้นสาลี่ต้นหนึ่งที่อยู่ในที่ซึ่งห่างไกลไปอย่างมาก
ลูกชายคนแรกเดินทางไปในฤดูหนาว คนที่สองไปในฤดูใบไม้ผลิ คนที่สามไปในฤดูร้อน และคนที่สี่ไปใบฤดูใบไม้ร่วง
เมื่อพวกลูกๆ ได้ออกเดินทางไปแล้ว และกลับมาในภายหลังครบทุกคน เขาได้เรียกลูกๆ มาอธิบายถึงสิ่งที่พวกเขาได้เห็นมา
ลูกชายคนแรกบอกว่า “ต้นไม้นั้นน่าเกลียด โค้งงอและบิดเบี้ยว”
ลูกชายคนสองบอกว่า “ไม่เลย มันมีตุ่มตาเขียวๆ เต็มไปหมด และมีท่าว่าจะงอกงามเต็มต้นเสียด้วย”
ลูกชายคนที่สามไม่เห็นด้วย เขาบอกว่า “ไม่ใช่นะ มันมีดอกไม้บานเต็มต้นต่างหาก และมีกลิ่นหอม ดูสวยงามมากเลย มันเป็นสิ่งสวยงามมากที่สุดที่ฉันเคยเห็นมาเลย”
ส่วนลูกชายคนสุดท้ายไม่เห็นด้วยกับใครเลย เขาบอกว่า “ไม่ใช่อย่างนั้นเลย มันมีผลไม้สุกเต็มต้นต่างหาก มันเต็มไปด้วยชีวิตชีวา และสมหวัง”
ชายผู้นั้นจึงอธิบายกับลูกๆ ของเขาว่าทุกคนพูดถูกหมด เพราะพวกลูกๆ ทุกคนต่างก็ได้ไปเห็นชีวิตของต้นไม้ต้นนั้นในฤดูกาลเดียวเท่านั้น
เขาได้บอกกับลูกๆ ว่า “พวกลูกจะตัดสินต้นไม้ต้นหนึ่ง หรือคนคนหนึ่งด้วยฤดูกาลเดียวเท่านั้นไม่ได้ เพราะปัจจัยสำคัญที่ว่าเขาเป็นใคร อยู่ที่ความพึงพอใจ ความสุข และความรักจากชีวิต ที่สามารถวัดได้จากบทสุดท้าย เมื่อผ่านพ้นไปครบทุกฤดูกาลแล้วเท่านั้น”
