ทำไมเราจึงบ่นว่าบ้านเราไม่ใหญ่โต ในขณะที่คนอื่นไม่มีแม้แต่ชายคาอาศัย?
ทำไมเราจึงบ่นอาหารที่บ้านไม่อร่อย ในขณะที่คนอื่นไม่มีอะไรจะยาไส้ในแต่ละวัน?
ทำไมเราจึงบ่นว่าชุดของเรามันแย่ที่สุด ในขณะที่คนอื่นไม่มีแม้แต่เสื้อผ้าจะสวมใส่?
ทำไมเราจึงบ่นว่าเตียงไม่นุ่ม ในขณะที่คนอื่นมีแค่เก้าอี้ยาวข้างทางเป็นที่นอน?
ทำไมเราจึงพูดว่าเราผอมเกินไป ในขณะที่ยังมีคนผอมจนหนังหุ้มกระดูก?
ทำไมเราจึงตวาดใส่พ่อแม่ ในขณะที่เด็กคนอื่นๆ ไม่มีใครเป็นที่พึ่งนอกจากตัวเอง?
ทำไมเราจึงบ่นเรื่องไม่มีน้ำประปาใช้ ในขณะที่คนอื่นๆ ไม่มีแม้แต่น้ำสะอาดให้อาบ
ทำไมเราต้องแกล้งทำเป็นหิวจนแสบท้องหรือตาลาย ในขณะที่คนอื่นต่างหากที่หิวจริงๆ?
รู้หรือไม่ว่ายังมีเด็กและทารกต้องตายเพราะความหิวอยู่ทุกวัน พ่อแม่ของทิ้งลูกๆ เพราะไม่สามารถหาเลี้ยงพวกเขาได้?
เด็กๆ เหล่านั้นต้องทำงานหนักเป็นสองเท่าเพื่อจะได้ประทังชีวิตไปวันละมื้อ คนบางคนไม่เคยรู้ถึงคุณค่าของสิ่งที่ตัวเองมี
เมื่อคิดจะทิ้งเศษอาหารของคุณครั้งต่อไป โปรดคิดถึงคนยากจนเหล่านั้นสักนิด…
เมื่อจะตวาดใส่พ่อแม่ โปรดคิดถึงเด็กๆ อีกหลายคนที่ยอมแลกชีวิตเพื่อให้ได้มีพ่อแม่มาอยู่ร่วมกับพวกเขา
ถ้าคุณยังได้อ่านบทความนี้ทางอินเทอร์เน็ต คุณไม่ใช่คนโชคร้ายนัก แต่คุณจะเป็นคนประเภทไหนยังไม่รู้ ขึ้นอยู่กับว่าคุณมองเห็นคุณค่าของสิ่งที่คุณมีมากน้อยแค่ไหน
แต่ก็อย่างที่เขาว่านั่นแหละ
คุณจะยังไม่เห็นคุนค่าของอะไรทั้งสิ้นจนกว่าคุณจะสูญเสียมันไป…
