มวลมุสลิมเจ็บปวดรวดร้าวยิ่งนัก เมื่อศาสดาผู้เป็นที่รักลาจากไป ยิ่งลูกขวัญและหลานแก้วของท่าน วันนั้นย่อมเป็นวันเศร้าระทมที่สุดในชีวิต
ท่านหญิงผู้หนึ่งซึ่งเป็นธิดาของท่าน ต้องโศกศัลย์อาลัยอาวรณ์ยิ่งกว่าผู้ใด เพราะคอยรับใช้ใกล้ชิดบิดามาตั้งแต่เยาว์วัย แต่ทว่า…ความทุกข์ระทมของนางเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น
สถานะของนางคืออะไร ในสายตาของท่านศาสดา? ช่างโชคร้ายที่ผู้คนพากันลืมเลือนไปจนสิ้น นางควรได้รับความเคารพจากเราทุกคน แต่นางกลับได้รับการปฏิบัติที่หยาบคายรุนแรง
ทุกคนก็เคยได้ยินที่บิดาของนางกล่าวไว้ “ลูกสาวของฉันคือส่วนหนึ่งจากฉัน” ท่านมักขอดุอาอฺวิงวอนเพื่อความปลอดภัยของนาง ไม่ต้องการให้นางต้องพบพานกับความเจ็บปวดทรมานใดๆ
แต่คำพูดของท่านแค่ผ่านหูคนหนวก เพราะสาวกของท่านถูกนำให้หลงทาง และได้รู้จักความน่ากลัวร้ายแรงเหล่านั้น เพราะข่าวดีที่ท่านนำมากลับถูกขัดขืนดื้อดึง
แต่ละวันที่ล่วงเลยนำความโศกเศร้ามาให้นาง และนางมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่กี่เดือนหลังจากนั้น แต่ละคืนผ่านไปด้วยความกังวลในทุกข์โศกที่ถาโถม นางจะไม่อภัย ผู้ให้ทุกข์แก่นาง
ได้เห็นนางหลั่งน้ำตา แม้ในวันสุดท้ายของชีวิต นางตื่นตลอดคืน แทบไม่ได้หลับใหล ครุ่นคิดถึงแต่ปัญหาความยากลำบาก บาดแผลในหัวใจของนางร้าวลึก
แค่คิดถึงผู้เป็นบิดาเท่านั้น ก็ทำให้น้ำตาของนางหลั่งไหลได้มากแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปกับลูกๆ ของนาง? พวกเขาต้องประสบกับชะตากรรมเช่นไร?
“โปรดดูแลและเมตตาพวกเขาด้วย” คือปรารถนาของนางที่มีให้แก่ลูกๆ ที่น่าสงสาร เพราะนางจะอยู่เคียงข้างได้อีกไม่นานแล้ว และในไม่ช้าพวกเขาจะเป็นเด็กกำพร้า
นางร้องไห้อยู่ตลอดเวลา จนเพื่อนบ้านใกล้เคียงมาบ่นว่า แต่ดูก่อน ก็นางได้ตายไปเสียแล้ว การพร่ำบ่นของพวกเขาไม่มีประโยชน์อันใด
เวลาแห่งความมืดมิดมาถึงแล้วในที่สุด นางจากไปสู่ที่พำนักในสุคติของนางแล้ว เหลือไว้แต่รอยน้ำตาของพวกเขาผู้เป็นลูกๆ ของนาง ที่เฝ้ามองดูบิดาออกไปด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง
สองมือสั่นหวั่นไหวด้วยเจ็บปวดแสนสาหัส ท่านนำหีบศพของนางไปในความมืดมิด เพื่อทำความประสงค์สุดท้ายของนางให้บรรลุ นางจะได้พักผ่อน ไกลพ้นจากสายตาของทุกคน จากโลกนี้ไปแล้วนิรันดร
โอ้ท่านแม่ของลูกๆ ผู้กล้าหาญ แต่ทำไมร่างของนางจึงถูกฝังในลักษณะนี้ ที่ไม่มีใครรู้ว่า สุสานของนางอยู่ที่ไหน?
