ทัศนะของประชาชนที่มีต่อคนผู้หนึ่งที่ปลีกตัวออกจากสังคมและอุทิศชีวิตของตนไปเพื่อการปฏิบัติศาสนกิจของตนเองเพียงอย่างเดียว เช่น ทำนมาซ ดำรงวุฎูอฺ(อยู่ในความสะอาดตามหลักศาสนาตลอดเวลา) วิงวอนขอพร มุ่งมั่นในการไปทำฮัจญ์ ฯลฯ ย่อมเป็นคนแปลกในสังคม คนเช่นนั้นจะไม่มีความใส่ใจแต่อย่างใดในเรื่องทางวัตถุและชีวิตทางสังคม และใช้ชีวิตไปเพื่อการเคารพภักดีต่ออัลลอฮฺเท่านั้น แต่ชีวิตของอิมามซัจญาด หรือ อิมามซัยนุลอาบิดีน(อ.) แตกต่างจากทัศนะเช่นนี้
ถึงแม้ท่านจะใช้เวลาในการนมาซและวิงวอนขอพรอย่างยาวนาน แต่อิมามซัจญาด(อ.) ก็ไม่เคยเมินเฉยต่อสังคม สิ่งจำเป็นต่อสังคม และความเป็นจริงของยุคสมัย แท้ที่จริงแล้ว ในเรื่องที่เกี่ยวกับสังคมแล้ว ท่านคือแบบอย่างในการปฏิบัติหน้าที่ต่อสังคมและศีลธรรม
มุฮัมมัด อิสฮาก ได้รายงานว่า : ประชากรคนยากจนจำนวนมากในเมืองมะดีนะฮฺต่างเคยได้รับความเอื้อเฟื้อและความเมตตาจากอิมามอะลี อิบนฺ ฮุเซน(อ.) แต่กระนั้น พวกเขาก็ไม่เคยรู้เลยว่าท่านคืออิมาม เพราะท่านจะไปหาพวกเขาในเวลากลางคืน จนกระทั่งอะลี อิบนฺ ฮุเซน(อ.) ได้เสียชีวิต และชายนิรนามคนนั้นไม่เคยมาหาพวกเขาอีกเลย ตอนนี้เองที่พวกเขาได้รู้ว่า ผู้ช่วยเหลือนิรนามคนนั้นก็คืออิมามอะลี อิบนฺ ฮุเซน ซัยนุล อาบิดีน(อ.) นั่นเอง
อบู ซัมซะฮฺ อัล-ซุมาลี ได้รายงานไว้เช่นกันว่า : ระหว่างเวลากลางคืน อิมามซัยนุลอาบิดีน(อ.) จะแบกอาหารไว้บนบ่าของท่านเพื่อนำไปให้แก่ประชาชนที่ยากจนและขัดสน ท่านจะกล่าวว่า “การบุญกุศลด้วยการให้อย่างลับๆ จะช่วยลดความกริ้วของอัลลอฮฺ”
อิบนฺ สะอัด ซึ่งเสียชีวิตประมาณ ฮ.ศ.200 ได้รายงานว่า : มีคนยากจนจำนวนมากมาหาท่านอิมาม(อ.) เพื่อขอความช่วยเหลือ และก่อนที่พวกเขาจะเอ่ยปากขอสิ่งใด ท่านอิมาม(อ.) จะมอบให้ในสิ่งที่พวกเขาต้องการ อิมามซัจญาด(อ.) กล่าวว่า“การทำกุศลด้วยการให้นั้นจะถูกรับจากอัลลอฮฺก่อนที่คนยากจนจะได้รับ”
จากตัวอย่างบทรายงานที่กล่าวไปแล้วนี้เองที่ทำให้เมื่อท่านอิมาม(อ.) ได้เป็นชะฮีด ผู้ที่ช่วยในการอาบน้ำชำระร่างของท่าน(ทำฆุซุล) จึงพบว่ามีรอยแผลบนบ่าและแผ่นหลังของท่าน พวกเขาจึงถามถึงมัน และได้รับคำตอบว่า รอยแผลนั้นเป็นผลที่เกิดจากการแบกอาหารไปให้แก่คนยากจน
Sourced: Sibtayn.com
